"Cemo Can"a diyor ki bir mektubunda, hani Papirüs'ün, kapağında fotoğrafı olan şair özel sayılarından birinde yer alacak diye, "Sevgili cemo" diyor, "kapak için kullanacağın fotoğrafımı öyle suratımın yarısını kapkara boyamadan, aydınlık ve alnımın olanca aklığını belirtecek şekilde klişeye vermeni rica ederim. Ayrıca yüzümdeki Diyarbekir Çıbanı da olduğu gibi çıkmalıdır."
1969'un baskı tekniğinde, üstelik kıt kanaat yayınlanan bir derginin kapağında, bu isteğinin yerine getirilmesi meşakkatli bir iş olsa da, elimizde kendi ifadesinden bir Ahmed Arif tanımı var artık. Aydınlık, alnı ak, Diyarbekir çıbanlı... 21 Nisan 1927, Diyarbakır diye geçiyor doğumu kayıtlara. Ölümü, 2 Haziran 1991, Ankara olarak. Bu arada, bin yıllık sözcükleri nasıl oluşturduğu bilinemedi. Tek kitaplı dersek, "Hasretinden Prangalar Eskittim'den bahsetmiş oluruz.
Ahmed Arif, 1968'de 19 şiirinin yer aldığı tek kitabını çıkardıktan sonra, şiirden kopmadıysa da, kendi eliyle bir yenisini yayınlamadı.
"Bir yiğit, şairse, üstelik bir de devrimciyse elbette yaşadığını yazar. 'Yaşadığı' ise salt kendi ömrü değil, yaşama kavgası ve sevdasıyla, acıları, ağıtları, türküleriyle bir yanı geçmiş yüzyılların karanlığına, bir yanı geleceğin aydın sonsuzluğuna uzanan halkın ta kendisi olacaktır."
Nitekim, Ahmed Arifin şiiri, halkın gelenekleri ile, türküleri, ağıtları, masalları ile beslendi hep. Bu coğrafya halkının acılarını, sevinçlerini, umutlarını, emeğini, alınterini kendi özgün dili ile anlattı şiirlerinde.
Şiirine nasıl yaklaşılırsa yaklaşılsın, Ahmed Arif, "aşiret töresindeki yiğitlik zagonu"yla "devrimci bilinci" söyleminden ibaret tutmayan, yaşantısının ta kendisi kılan bir açık alın, bir Şark çıbanıdır. "Malum, ben öyle derin bir aydın değilim. İlkelim! Ama asla onursuzluğa yönetmeyecek, halkını ve hele misyonunu asla unutmayacak bir ilkel!" Bu "ilkel"liktir belki, Ahmed Arif şiirini içimize işleten.
