Yoksul Çocuklar Kimsenin Atı Olmasın Diye
Yenice'de, yoksul bir ailenin çocuğu olarak doğar Yılmaz Güney. Çok erken tanışır uzlaşmaz çelişkilerle, zengin çocuklarının ayrıcalıklı yaşamları ile, yoksulluğun açlık dışında da acıtabileceği ile insanın canını... Çocukluğunda zengin çocukları gem vurur ağızlarına, sırtlarında taşıtırlar, değnekleyerek koştururlar.
İki çocuk vardır, sıska omuzlarında besili çocukları taşıyan. Yarıştırılan. Çelimsizdirler. Geride kalırlar. Sahipleri tarafından dövülürler, kaybettikleri için.
Salya sümük ağlayan iki çocuk vardır, bir duvarın dibine çökmüş. İsmail'dir biri. Yarışı kaybettiklerine ağlarlar. Yaşıtlarınca dövüldükleri için ağlarlar. Hep sırtına binilenlerden oldukları için ağlarlar.
Orada yemin eder İsmail'in arkadaşı. Bir daha kimsenin atı olmayacaktır yoksul çocuklar. Kimse onurlarını çiğneyemeyecektir. Ağlamayacaklardır artık duvar diplerinde. Öyle bir dünyanın kurulmasına karar verir İsmail'in arkadaşı. O İsmail ki, çok geçmeden, "karnı su toplayarak" ölüp gidecektir çocukluktan çıkmadan, büyüyemeden. Yemini büyüyecektir içinde arkadaşının. Öfkesi büyüyecektir. Yılmaz'dır bu çocuk.
Sinemanın büyülü dünyasına kapılır Adana'da Yılmaz. Hızla öğrenir, eli kalem tutar, sorgusunu döker satırlara. Büyür, 'Çirkin Kral' olur. Dosta, düşmana sanatının gücünü kabul ettirerek 'boynu bükükler'in hikayelerini anlatır. Hem de öyle anlatır ki, susturmaya çalışırlar, korku salar sanatı düşmanların içine, işçi sınıfının dostudur o, tüm sanatını işçi sınıfının mücadelesi ile bütünleştiren. Soluğunu kesmenin yolunu bulamazlar. Ne parmaklık durdurur onu, ne sürgünler... Sürü'ler geçer, Yol'lar aşılır, Duvar'lar yıkılır...
Yılmaz Güney. Büyük aktör, yönetmen, yazar... Hayır. Yansı kaybetti diye dövülen İsmail ağlamasın, bir daha yoksul çocuklar at olmasın, gururlan çiğnenmesin diye mücadele eden dostlarından biri işçi sınıfının...
